BAYRAM GELİRKEN

Geçtiğimiz Ramazan ayında yardımlaşma ahlakı üzerine bir yazı yazmıştım. İnsanın birbirine duyduğu ihtiyacın baki olduğunu anlatmaya çalışmış; incitmeden, onur kırmadan bir olmaya, biz olmaya değinmiştim. Bu ay Ramazan ile ya da yardımlaşmayla ilgili bir yazı paylaşmadığımı fark ettim. Esasında bayram da yaklaştı. Mübarek Ramazan ayının son haftasındayız. Yokluğu, açlığı anlamak, nefsimizin dizginlerini elimize almak, bizi yaratan Rabbimizle yakınlaşmak gibi maksatları içinde barındıran bu mübarek ayı yakın zamanda geride bırakacağız.

Önümüz bayram.

Depremlerden sonra dönecek bir normali kalmayan, yakınlarını, evlerini kaybeden insanlarımız için sevdiklerinden ve evlerinden ayrı geçecek ilk bayram.

Sevdiklerini bu sene toprağa veren birileri için sevdikleri olmadan geçecek ilk bayram.

Kimileri içinse yıllardır büyüyen bir yokluğun devamını hatırlatan kim bilir kaçıncı bayram?

Bayramlar ailecek bir araya geldiğimiz, bir bütünün parçalarını aile büyükleri etrafında halkalaştırdığımız zamanlar olduğu için eksik ve kırık yanlarımızı daha çok hatırlarız. Bütünün eksik parçalarının yeri boştur çünkü. Bu hâliyle insanın tamamlanamaz bir kalple devam ettiği yaşamı ancak geride kalanların birbirinin yüküne omuz vermesiyle taşıyabileceğini öğütlemiş olur.

Maddi imkânlarımızı paylaşmak kadar acılarımızı ve sevinçlerimizi paylaşmak da mühimdir. Soframızı açmak kadar kalbimizi açmak, karnımızı doyurmak kadar ruhumuzu doyurmak…

Bu bayram her zamankinden daha eksik ve daha yaralıyız ama madem ki alınacak nefeslerimiz henüz bitmedi o zaman birbirimize teselli ve umut olmaktan başka çaremiz yok. Kederin içinde gizlenen mutluluğu görebilmenin gözleridir bu coğrafya. Madem buradan gitmeyeceğiz, o vakit güzel kalmanın ve güzel bırakmanın yollarını arayacağız.

Şimdiden bayramınız mübarek olsun. Küçüklerin gözlerinden, büyüklerin ellerinden öpmeyi ihmal etmeyelim.