İNSANIN KENDİSİNİ BİLMESİNE DAİR

İnsanın kendini bilmesi, tanıması ne büyük nimettir… Ne denli bir kazanımdır… Bilsek bunun önemini, her şeyi bir kenara bırakıp kendimize dönerdik. Fakat insan bunun değerini ancak ellerinden bir şeyler kayıp gidince anlıyor… En büyük problem; bir başkasına bakmaktan, onu eleştirmeye çalışmaktan geri kalmamamızdır. Bu öylesine bir bataklıktır ki bir kere içine düştü mü insan kendine dönemez bir türlü. Dev aynaların karşısında da olsa alıkoyamaz kendini arkasına bakmaktan. Direnemez kendinden uzaklaşmaya. Ama bir kez olsun gerçekten istese; kendine, kendi içine dönmeyi, atsa bir adım, gelecektir evine. Zira insanın evi kendi içidir. O yüzden kendini bilen insanlar, kendilerine ait olurlar. Kimse de koparamaz. Savrulsa da oradan oraya kendi evindedir işte. Kendini bilenin evi, her yerdir. Neden mi sayın okur? Çünkü insanoğlu fiziki varlığını gittiği her yere götürmek zorundadır. Bununla birlikte kendini tanıyan kişi ruhuyla bedenine eşlik eder. Yahut tam tersi tezahür eder. Yani ruhunun olmayı arzuladığı yere götürür bedenini. O nerede olmak istediğini bilir ve orada olur. Kendini bilen biri başkalarıyla ömür tüketmez. Bir kez kendini arayan kişi bir başkasına ihtiyaç duymaz. Olur ya, sürekli başkalarının hayatıyla ilgilenme bataklığına düşersek bir gün, dibine kadar batarsak şayet, vazgeçmeyelim kendimizi aramaktan. Zira insan bazen dibi görmeden bulamaz kendini. Eyvah (!) demeden gelemez kendine… Bazen de kendini kaybetmeden bulamazsın. O zaman kendini öylesine kaybet ki başkalarını aramaya vaktin olmasın. Ve kendini öylesine bul ki başkalarını bulmaya gerek kalmasın. Sen ancak kendini kaybettiğinde her şeyi kaybetmiş ve ancak kendini bulduğunda sonsuz buluşlara ermiş olacaksın.