NEREYE YETİŞİYORUZ YAHU!

Her şey çok hızlı…

Bizim icat ettiğimiz araç gereçler, bizden daha hızlı hareket ediyor. Kendi eserlerimizin hızına yetişemediğimiz halde yenilerini ve daha hızlılarını üretmek/icat etmek nasıl oluyor da insanı hayıflandırmıyor.

İçinde bulunduğumuz zaman diliminde tek derdimiz, her şeyi çarçabuk bir şekilde halletmek. Bir şeylere geç kalıyormuşçasına, koşar adım gün geçirmek, sürekli bir şeylere yetişmeye çalışmak, sizin de canınızı sıkmıyor mu sayın okur?

Son zamanlarda yemek yerken bile ne kadar aceleci davrandığımızı fark ettim. Sipariş verirken, siparişi beklerken, onu tüketirken…

Hayattaki aceleci tavrımız yeme kültürümüze bile yansımış. Biliyorsunuz, son yıllarda fastfood türü ürünlerle beslenmek oldukça yaygınlaştı.

Yabancı bir kavram ama anlamı herkes tarafından biliniyor. Bilmeyenler için biz yine de açıklayalım. Fast/hızlı – food ise yemek demek. Yani hızlı yemek; hızlı hazırlanan, hızlı tüketilebilen, hemen doygunluk hissi veren ve akabinde yine hemen yeme isteği doğuran yiyecekler grubu…

***

Annelerimiz bir şey yiyip içerken, ‘ayakta yeme, ayakta içme, otur da ye, sindire sindire ye, boğulacaksın, yavaşça ye, şapırdatma’ derdi biz küçükken.

Şimdiyse bakıyorum, MUKBANG videolarında insanlar kocaman porsiyonları arkalarından atlı kovalar gibi hızlı bir şekilde tüketmeye çalışıyor.

Ağzı küçücük, tatlı bir görünüme sahip Asyalı kadınlar koskoca lokmaları ağzına atıyor. Bir yaka mikrofonuyla şapırdatma seslerini duyuruyor, bu şekilde dev porsiyonları bitiriyorlar.  Önceleri bu tarz içerik türleri oldukça azdı. Ama son yıllarda oldukça arttı. Ayrıca bu videoların izlenme rakamları da o kadar yüksek ki…

Birileri deli gibi yiyor, diğerleri de büyük bir iştahla bunu izliyor sayın okur. Çılgınlar gibi tüketim yapılıyor. Çılgınlar gibi tükettiğimizi sergiliyoruz.

Nereye yetişiyoruz sayın okur.

Neyi bitirmeye çalışıyoruz, niye acele ediyoruz?

Biz nereye yetişiyoruz…